Hugleiðing dagsins
Heiðarleiki er orð sem ég varð að kynnast upp á nýtt. Áður en ég gerðist félagi í GA þá voru lygar og óheiðarleiki og hagræðing á sannleikanum svo ríkur þáttur í hegðan minni að ég var sjálfur farinn að trúa þeim.
Í dag reyni ég að vera heiðarlegur, bæði gagnvart sjálfum mér og öðrum. Ég verð umfram allt að vera heiðarlegur gagnvart sjálfum mér varðandi það hverjum bati minn sé að þakka – mínum æðri mætti og félagsskapnum í GA.

Hef ég áttað mig á þeirri staðreynd að sjálfsblekking er mér skaðleg?

Bæn dagsins
Guð – hjálpaðu mér að hætta að nota réttlætingu, hagræðingu, afsakanir, afbökun sannleikans og hreina og klára lygi til þess að blekkja sjálfan mig og leyfðu mér að sjá hinn sanna mig. Megi ég kynnast þeirri persónu sem ég raunverulega er og öðlast hughreystingu í þeirri persónu sem get orðið.

Minnispunktur dagsins
Halló, ég. Má ég kynna mig fyrir hinum sanna mér?

Hugleiðing dagsins
Ég var sérfræðingur í óraunhæfri sjálfsvirðingu. Þegar svo bar undir sá ég bara góðu stundirnar í lífi mínu. Ég magnaði upp í huga mér hverja dyggð, hvort sem hún var raunveruleg eða ímynduð. Þessu næst klappaði ég sjálfum mér á bakið fyrir það hversu frábærlega mér gekk í Prógraminu. Þetta varð auðvitað til þess að ég vildi enn meiri “árangur” og enn meiri viðurkenningu. En var þetta ekki einmitt sú hegðun sem einkenndi mig þegar ég var enn virkur?

Nota ég stundum andleg markmið til þess að réttlæta kjánalega hegðun og þrjósku?

Bæn dagsins
Guð – hjálpaðu mér til þess að koma auga á hvort ég sé enn háður viðurkenningu og athygli. Svo háður að ég hneigist til þess að magna upp dyggðir mínar og afrek, hvort sem það er í Prógraminu eða á öðrum vettvangi. Megi mér auðnast að sjá mínar góðu hliðar eins og þær eru í raunveruleikanum, jafnvel þótt sjálsvirðing mín vaxi.

Minnispunktur dagsins
Læra að hafa hemil á sjálfbirgingshætti.

Hugleiðing dagsins
Ef ég er áhyggjufullur, fullur vonleysis, argur eða á í erfiðleikum, hneigist ég þá til þess að réttlæta aðstæðurnar og kenna öðrum um? Þegar ég er í slíku ástandi, hættir mér þá til þess að segja, “Hann sagði….,” “Hún gerði…….,” “Þau gerðu…….”? Eða get ég í hreinskilni viðurkennt að hugsanlega sé annmarkann að finna hjá mér? Hugarró mín á allt undir að mér takist að yfirvinna þessi neikvæðu viðhorf mín og þá tilhneigingu mína að réttlæta alla skapaða hluti.

Ætla ég að reyna, dag eftir dag, að vera stranglega heiðarlegur gagnvart sjálfum mér?

Bæn dagsins
Megi ég standa sjálfan mig að verki, þegar ég nota þriðju persónu í setningum eins og; “Hann sagði….” eða “Þau lofuðu……” eða “Hún sagði að hún myndi……” og hlusta eftir sakbendingunni, sem var orðin að mynstri hjá mér og viðhélt ranghugmyndum og sjálfsblekkingu. Megi ég þess í stað snúast á hæli og horfast í augu við sjálfan mig.

Minnispunktur dagsins
Heiðarleiki er eina stefnan.

Hugleiðing dagsins
Hann er vandfundinn sá spilafíkill, sem er í bata, sem þrætir fyrir að afneitun sé eitt af megineinkennum sjúkdómsins. Í GA prógraminu lærist okkur að sjúkleg spilamennska sannfærir spilafíkilinn um að hann eða hún sé í raun alls ekki sjúk/-ur. Það er því ekki undarlegt að þegar við vorum virkir spilafíklar þá einkenndist líf okkar af endalausum réttlætingum og óheiðarleika, eða í stuttu máli, staðföstum vilja til þess að horfast ekki í augu við þá staðreynd að við vorum í raun og án alls vafa tilfinningalega og andlega frábrugðin öðrum manneskjum.

Hef ég viðurkennt fyrir sjálfum mér að ég hafi í raun enga stjórn á spilafíkninni?

Bæn dagsins
Megi ég fara í fyrsta sporið – ekki með hálfum huga – heldur af algjörri uppgjöf gagnvart fíkninni. Megi ég losa mig við helsta einkenni sjúkdómsins – afneitunina – sem kemur í veg fyrir að ég sjái önnur öll önnur einkenni hans.

Minnispunktur dagsins
Afneitum afneituninni.

Hugleiðing dagsins
GA gerir okkur kleift að sjá þær tvær hindranir sem standa í veginum fyrir því að við sjáum þau gildi og þægindi sem fylgja andlegu leiðinni; en það eru sjálfsréttlæting og sjálfumgleði.
Su fyrri blekkir mig til þess að trúa því að ég hafi ætíð rétt fyrir mér. Sú seinni telur mér – ranglega – trú um að ég sé betri en annað fólk.

Ætla ég – í dag – að hinkra við þegar ég byrja að réttlæta eitthvað og spyrja sjálfan mig hví ég sé að gera þetta? Og hvort sjálfsréttlæting sé í raun heiðvirð?

Bæn dagsins
Megi ég yfirvinna þörfina fyrir að hafa alltaf “rétt fyrir mér” og kynnast þess í stað þeirri hreinsandi tilfinningu frelsis sem fylgir því að viðurkenna opinberlega að hafa rangt fyrir sér. Megi ég vera á varðbergi gagnvart þeirri freistingu að gera sjálfan mig að dæmi um sjálfsstjórn og sálarprýði og votta þess í stað virðingu þeim sem á það skilið – mínum æðri mætti.

Minnispunktur dagsins
Það er mannlegt að gera mistök, en ég verð að viðurkenna þau.

Hugleiðing dagsins
Þegar ég horfi um öxl þá sé ég hversu miklum tíma ég hef varið í að velta mér upp úr annmörkum annarra. Þessar vangaveltur hjálpuðu mér, svo sannarlega, að upphefja sjálfan mig en ég sé nú hversu flæktur og rangsnúinn þessi þankagangur var orðinn. Því þegar öllu var á botninn hvolft þá þjónaði þessi hugarleikur engum öðrum tilgangi ein þeim að halda áfram að fela fyrir sjálfum mér mína eigin galla.

Er ég enn að benda á aðra og fela með því eigin galla?

Bæn dagsins
Megi ég gera mér grein fyrir því að sú ásátta mín að vera sífellt að horfa á gallana hjá öðrum var í raun ekkert annað en yfirvarp svo ég þyrfti ekki horfast í augu við eigin galla og um leið leið til þess að lappa upp á stórskemmda sjálfsvirðingu og sjálfsálit. Megi ég strika út ásakanir af lista mínum.

Minnispunktur dagsins
Að ásaka aðra er sjálfsupphafning.

Hugleiðing dagsins
Því lengur sem ég er í GA prógraminu, þeim mun betur verður það mér ljóst af hverju það er mikilvægt fyrir mig að skilja af hverju ég geri það sem ég geri og segi það sem ég segi. Mér verður æ betur ljóst hvernig manneskja ég er. Ég sé til að mynda nú að það er mun auðveldara að vera hreinskilinn og heiðarlegur við annað fólk heldur en við sjálfan mig. Mér hefur og lærst að við erum öll heft af þeirri þörf okkar að þurfa að réttlæta orð okkar og gjörðir.

Er ég búinn að gera reikningsskil í lífi mínu, gera birgðatalningu, eins og mælt er með í tólf sporunum? Er ég búinn að viðurkenna fyrir sjálfum mér og annarri manneskju í hverju brestir mínir felast?

Bæn dagsins
Megi fjórða sporið ekki tefja eða hindra bata minn – það að gerða óttalaus, siðferðisleg og fjárhagsleg reikningsskil í lífi okkar – né heldur sá gjörningur að viðurkenna fyrir sjálfum okkur og annarri manneskju nákvæmlega í hverju yfirsjónir okkar fólust. Megi ég vita að heiðarleiki gagnvart sjálfum mér, varðandi sjálfan mig, er mikilvægastur.

Minnispunktur dagsins
Ég get ekki lagfært ef ég hliðra til sannleikanum.

Hugleiðing dagsins
Eitt það mest uppbyggjandi sem ég get tekið mér fyrir hendur er að læra að hlusta á sjálfan mig og ná sambandi við mínar sönnu tilfinningar. Árum saman hunsaði ég sjálfan mig og hlustaði þess í stað á annað fólk og líðan þess. Enn þann dag í dag finnst mér sem allir aðrir séu með allt sitt á hreinu, á meðan ég er enn að staulast áfram. Sem betur fer þá er ég að byrja að átta mig á að það að þóknast öðrum getur tekið á sig margvíslega mynd. Ég hef einnig, smám saman, byrjað að átta mig á að það er mögulegt fyrir mig að breyta mínum gömlu háttum.

Ætla ég að hvetja sjálfan mig til þess að hlusta betur á eigin líðan? Ætla ég að hlusta eftir minni innri rödd með þeirri væntingu að ég muni heyra yndislega hluti?

Bæn dagsins
Ég bið að ég megi bera næga virðingu fyrir sjálfum mér svo mér reynist unt að átta mig á mínum sönnu tilfinningum, þessum tilfinningum sem ég í svo langan tíma hunsaði og afneitaði, tilfinningum sem grófu um sig innra með mér eins og eitur. Megi ég vita að ég þarf oft að nema staðar og horfast i augu við eigin tilfinningar, hlusta á minn innri mann.

Minnispunktur dagsins
Ég vil gangast við eigin tilfinningum.

Hugleiðing dagsins
Hef ég öðlast frelsi enfaldlega vegna þess að einn daginn var ég veiklundaður en daginn eftir varð ég skyndilega staðfastur? Hef ég breyst úr þeirri hjálpavana og vonlausu persónu sem ég eitt sinn var einvörðungu með því að “einsetja mér að héðan í frá verði þetta öðruvísi”? Er sú staðreynd að ég sé áhyggjulausari í dag, heldur en nokkru sinni áður, afleiðing af mínum eigin viljastyrk? Get ég eignað mér heiðurinn af því að hafa rétt mig við? Ég veit betur, því ég leitaði skjóls hjá Mætti sem er sterkari en ég – Mætti sem er enn ofar mínum skilningi.

Sé ég breytingarnar, sem hafa orðið á mínu lífi, sem kraftaverk sem mannlegur máttur hefði ekki getað áorkað?

Bæn dagsins
Megi ég aldrei missa sjónar á þeim Mætti sem breytti lífi mínu, eftir því sem dögunum fjölgar sem ég er spilalaus og ákvörðunin um að hætta fjárhættuspili verður fjarlægari. Megi ég muna að bindindi mitt frá fjárhættuspilum er viðvarandi kraftaverk, ekki umbreyting sem á sér stað einu sinni á ævinni.

Minnispunktur dagsins
Lífið er viðvarandi kraftaverk.

Hugleiðing dagsins
Ég var vanur að ímynda mér líf mitt sem einskonar afkáralegt óhlutstætt málverk: myndröð af kreppum sem rammaðar eru inn af endalausri ógæfu. Dagar mínir voru grámyglulegir og og hugsanir minar enn dekkri. Kvíði og ótilgreindur ótti ásótti mig. Ég var fullur af sjálfsfyrirlitningu. Ég hafði enga hugmynd um hver ég var, hvað ég var, né heldur hvers vegna ég var. Ég sakna ekki þessarar líðan. Í dag er ég, skref fyrir skref, að uppgötva hver ég er og ég er smám saman að átta mig á því að ég er frjáls til þess að vera ég sjálfur.

Er ég þakklátur fyrir hið nýja líf mitt? Hef ég gefið mér tíma í dag til þess að þakka guði fyrir þá staðreynd að ég er óspilaður og á lífi?

Bæn dagsins
Megi mér hlotnast kyrrð eftir ringulreið og martröð fortíðar. Megi andleg vakning verða æ ríkari í mínu lífi, eftir þvi sem ótti minn og sjálfsfyrirlitning minnkar og hverfur. Því á sama hátt og það er ekkert tómarúm í efnisheimi þá er ekkert tómarúm í hinum andlega. Megi ég fyllast af anda míns Æðri máttar.

Minnispunktur dagsins
Bjartur morgun tvístrar martröð næturinnar.