Hugleiðing dagsins
Þegar ég hef bara sjálfan mig til þess að tala við þá verður samtalið frekar einhliða. Að reyna að telja sjálfan sig á að taka ekki þátt í “littlu veðmáli” eða “bara eitt spil” er svipað og að reyna að dáleiða sjálfan sig. Það hreinlega gengur ekki; oftast nær er það svipað og að telja sjálfan sig á að vera ekki með flensuna. Þegar ég er langt niðri og varnir mínar veikar, þá get ég alltaf deilt áhyggjum mínum með sönnum og skilningsríkum félaga í GA prógraminu og fengið þannig einhverja huggun.

Veit ég hverjir vinir mínir eru?

Bæn dagsins
Megi ég vera þess fullviss, sem hluti af fyrirætlan guðs, að við höfum verið sett á þennan stað í lífinu til þess að hjálpa hvert öðru. Megi ég vera jafn opinn fyrir því að leita mér hjálpar eins og ég er tilbúinn til þess að veita hana, sama hversu lengi ég hef verið þátttakandi í prógraminu. Megi reynsla ótal annarra færa mér sönnur fyrir því að það að “tala sjálfan mig frá því” virkar sjaldan, en að sameiginlegur stuðningur, sem fæst með því að deila með öðrum, virkar oftast nær.

Minnispunktur dagsins
Þegar ég bið um hjálp þá er ég um leið að hjálpa öðrum.

Hugleiðing dagsins
Í dag hefur mér lærst að ég er ekki einn á báti. Ég hef áttað mig á þvi að það er öruggara, skynsamlegra og vissara að vera í samfylgd vina sem eru á sömu vegferð og ég. Ekkert okkar þarf að skammast sín fyrir að þiggja hjálp, því við hjálpum öll hvert öðru. Það er jafnlítið veikleikamerki í því að þiggja hjálp við að ná tökum á fíkn eins og það er að notast við hækjur þegar maður er fótbrotinn. Þeir sem þurfa á hækju að halda og sjá í henni notagildi, fyrir þeim er hækja fallegur hlutur.

Kemur það enn fyrir að ég neiti að þiggja auðfengna aðstoð?

Bæn dagsins
Guð sýni mér að það er ekki merki um veikleika að biðja um hjálp, að félagskapur hópsins er það sem virkar fyrir hvert okkar. Líkt og bóluefni fyrir barnaveiki þá hefur GA prógramið og styrkur hópsins sannað sig sem forvörn gagnvart fallbraut og falli. Guði sé þökk fyrir verkfæri batans.

Minnispunktur dagsins
Hjálpin er jafn nærri og næsti sími.

Hugleiðing dagsins
Sem nýlíðar í GA þá erum við byrjendur þegar kemur að því að bera okkur eftir vináttu – eða jafnvel að þiggja hana þegar hún er í boði. Stundum vitum við hreinlega ekki hvernig við eigum að bera okkur að eða hvort það sem við gerum muni yfir höfðu virka. En smám saman komumst við aftur í samt lag; við förum að taka leiðsögn. Svo dæmi sé tekið þá lærum við það sem Moliére sagði svo réttilega “Því meir sem við elskum vini okkar, því minna smjöðrum við fyrir þeim.”

Mun ég í dag, ef ég þarf á því að halda, bera mig eftir vináttu?

Bæn dagsins
Megi guð hjálpa mér að uppgötva hvað felst í sannri vináttu. Ég bið þess að ég muni ekki reyna að öðlast viðurkenningu í þeim nýju vináttusamböndum sem ég mun eignast. Viðurkenningu sem áður fyrr var óheiðarleg því hún var byggð á smjaðri, hvítum lygum, falski glaðværð og hálfsögðum sannleika.

Minnispunktur dagsins
Vinátta er heiðarleg.

Hugleiðing dagsins
Að yfirvinna áralanga tortryggni og annað, sem við höfum brynjað okkur með gagnvart umhverfinu, er meira en bara sólarhrings verk. Okkur var orðið svo tamt að finnast við misskilin og ástlaus og hegða okkur í samræmi við það – hvort sem sú var raunin eður ei. Sum okkur gætu þurft tíma og æfingu til þess að brjótast út úr þessari skel og þeim þægindaramma sem einsemdin virðist vera. Jafnvel þó við séum byrjuð að trúa því og gera okkur grein fyrir að við séum ekki lengur ein á báti, þá hættir okkur stundum til þess að finna til gömlu kenndanna og hegða okkur í samræmi við þær.

Er ég byrjaður að slaka á? Er ég byrjaður að læra að færa mér í nyt GA prógramið, svipað eins og maður klæðist notalegri og þægilegri flík?

Bæn dagsins
Megi ég ekki búast við skyndilegri umbreytingu á mínum gömlu töktum. Bindindi mitt frá fjárhættuspilum er einungis byrjunin. Megi ég gera mér grein fyrir að einkenni fíknar minnar munu smám saman hverfa. Þó ég hverfi um stund aftur til fyrri sjálfsvorkunar eða stórbokkaháttar, megi það ekki draga úr mér kjarkinn heldur fylla mig þakklæti. Því ég get horfst í augu við sjálfan mig á heiðarlegan hátt og tekist á við sjálfsblekkinguna.

Minnispunktur dagsins
Það hefst með hægðinni.

Hugleiðing dagsins
Þegar nýliðar í GA samtökunum upplifa í fyrsta skipta þá óvæntu tilfinningu að finna að þeir séu á meðal vina, þá velta þeir ósjálfrátt vöngum yfir – og stundum með smá kvíðahnút í maganum – hvort þetta sé raunverulegt. Mun þetta endast? Þau okkar, sem höfum verið í GA í nokkur ár, getum sannfært nýliða um að þetta sé í raun og veru svona, og að þetta muni endast. Þetta er ekki enn ein tálsýnin, ekki enn eitt innantóma upphafið, ekki bara tímabundin gleðistund sem breytist á endanum í fullkomin vonbrigði.

Er ég þess fullviss að ég geti öðlast ósvikinn og varanlega bata frá spilaáráttu minni?

Bæn dagsins
Guð gefi að ég láti ekki ótta minn við síendurtekinn einmannaleika halda aftur af mér. Megi ég gera mér grein fyrir því að einlægnin, sem umlykur mig í GA, muni ekki skyndilega hverfa og skilja mig eftir í kuldanum. Megi ég sýna ótta mínum þolinmæði, ótta sem er þrútinn af vonbrigðum fortíðar og eftirsjá. Megi ég vita að félagsskapur hópsins muni – ef ég gef honum tíma – sýna mér fram á að einsemd er ekki ólæknandi.

Minnispunktur dagsins
Einsemd er læknanleg.

Hugleiðing dagsins
Mér fannst það sláandi þegar ég heyrði í fyrsta skipti hversu frjálslega og opinskátt fólkið í GA talaði um sjálft sig. Sögur þeirra af spilauppátækjum, duldum ótta og nagandi einmannaleika voru hreint út sagt yfirþyrmandi. Ég uppgötvaði – og þorði varla að trúa því í fyrstu – að ég væri ekki einn á báti. Ég er ekki svo frábrugðinn öðrum og við erum í reynd öll keimlík. Ég byrjaði að skynja að ég ætti heima innan GA samtakanna og einmannaleikinn fór að dvína.

Reyni ég að gefa öðrum það sem mér var fúslega gefið?

Bæn dagsins
Megi ég byrja að sjá, eftir að hafa heyrt reynslusögur GA félaganna, að við eigum mun meira sameginlegt en það sem greinir okkur að. Megi ég, þar sem ég hlýði á reynslu þeirra af spilafíkn og bata, upplifa tilfinninguna og sjokkið sem fylgir því að tengja við það sem þeir eru að segja. Hugsa með mér “hey, þetta er ég sem þú ert að tala um.” Megi ég verða, af fullum huga, meðlimur í hópnum og gefa af mér til jafns við það sem ég þigg.

Minnispunktur dagsins
Samkennd, ekki aðgreining.

Hugleiðing dagsins
“Tungumál vináttunnar felst í merkingu – ekki orðum,” skrifaði Thoreau. Lífið sjálft fær nýja merkingu – nýtt innihald – fyrir tilstuðlan GA prógramsins. Að sjá GA félaga jafna sig, sjá viðkomandi hjálpa öðrum, sjá einsemdina hverfa, sjá GA félagsskapinn vaxa og dafna í kringum sig, að eignast fjölda vina – þetta er upplifun sem enginn ætti að fara á mis við.

Get ég rifjað upp fyrstu viðbrögð mín þegar ég kom á minn fyrsta GA fund? Trúi ég því að ég sé loksins kominn heim?

Bæn dagsins
Megi ég koma því áfram til nýrra GA félaga, sem GA prógramið hefur gefið mér; Tækifæri til þess að endurmeta líf mitt í ljósi bata, sameiginlegs markmiðs, vináttu og andlegrar vakningar. Lof sé Guði fyrir að gera mér kleift að sjá mannlegt líf í nýju ljósi. Lof sé Guði fyrir að endurvekja hjá mér gildi og tilgang með lífinu.

Minnispunktur dagsins
Ég met líf mitt.

Hugleiðing dagsins
Spilafíkn er sjúkdómur einsemdarinnar; þó svo að það hafi virst sem við værum hluti af fjörinu í kringum okkur, þá vorum við oftar en ekki þjáð af einsemd. Á meðan við vorum enn virkir spilafíklar – áður en sektarkenndin og skuldir gerðu það að verkum að við áttuðum okkur á því að líf okkar var orðið stjórnlaust – þá fannst flestum okkar, ef ekki öllum, að við værum utanveltu, tilheyrðum ekki. Við vorum ýmist fremur feimin eða uppfull af ýktri góðmennsku og þráðum ekkert heitar en athygli og viðurkenningu, sem okkur hlotnaðist nær aldrei. Við reyndum, með því að sækja í félagsskap fjárhættuspialar, að yfifrvinna einsemdina en áttuðum okkur ekki á því að glæfraleg áhættan sem fylgir fjárhættuspilum er einmannaleg í eðli sínu. Að lokum var svo komið fyrir okkur að sjálf spilamennskan, þar sem við töldum okkur fá einhverja hugarró, hún sveik okkur og skyldi okkur eftir full af örvæntingarfullri einsemd og einmannaleika.

Er ég farinn að ná innri ró?

Bæn dagsins
Megi ég þekkja mildi náinna tengsla við Guð og kyrrðarinnar sem ég finn þegar ég snerta anda Guðs. Megi ég yfirfæra þessa mildi og kyrrð yfir á sambönd mín við annað fólk. Megi Guð bjarga mér frá ævilangri einsemd og kenna mér að vera vinur.

Minnispunktur dagsins
Guð getur kennt mér að vera vinur.

Hugleiðing dagsins
Oliver Wendell Holmes ritaði: “Það sem liggur í fortíðinni og það sem framtíðin ber í skauti eru smámunir einir miðað við það sem býr innra með okkur.” Ég var ófær um að greina hvað bjó innra með mér allt þar til ég kynntist GA samtökunum og heyrði sögu mína sagða. Eftir það gat ég ekki lengur skýlt mér á bak við það hversu “einstakur” ég væri. Og sá sem sagði söguna virtist mun glaðari heldur en ég að heyra söguna. Ég öfundaði þá sem áttu velgengni að fagna – hafði alltaf gert – svo ég byrjaði að segja sjálfur frá minni sögu.

Er ég hissa á því í dag að allt sem ég burðaist með innra með mér, skuli virkilega hafa verið falið í svo langan tíma fyrir umheiminum?

Bæn dagsins
Burtséð frá því hvað liggi að baki og hvað sé framundan, megi ég muna að ég verð að hafa Guð innra með mér til þess að leiðbeina mér í gegnum erfiðar aðstæður. Þegar ég er ekki að takast á við erfiðar aðstæður, megi ég þakka Guði – og vita að Hann er ástæðan fyrir því að ég er á þessum stað í lífi mínu í dag.

Minnispunktur dagsins
Að búa til pláss fyrir Guð innra með mér.

Hugleiðing dagsins
Á meðan ég var virkur spilafíkill þá leit ég á mig sem “einfara”. Þó ég hafi oft verið innan um annað fólk – séð það, heyrt í þeim og jafnvel snert – þá voru flestar þýðingarmiklu samræðurnar sem ég átti, við sjálfan mig. Ég var þess handviss að enginn annar myndi skilja mig. Ef ég hef í huga það álit sem ég hafði á sjálfum mér á þessum tíma, þá er líklegt að ég hafi ekki viljað að neinn skyldi mig. Ég brosti framan í heiminn en var á sama tíma að deyja innra með mér.

Er mitt innra sjálf farið að líkjast ytra byrðinu, eftir að ég byrjaði að stunda GA prógramið?

Bæn dagsins
Megi mitt líkamlega, tilfinningalega, vitsmunalega og andlega sjálf renna saman svo ég megi verða heill á ný. Ég þakka mínum æðri mætti fyrir að sýna mér hvernig ég geti samhæft mitt innra sjálf við hið ytra, hvernig ég geti hlegið þegar mig langar til þess að hlæja, hvernig ég geti grátið þegar ég er dapur, hvernig ég geti borið kennsl á eigin reiði eða ótta eða sektarkennd. Ég bið þess að verða heill.

Minnispunktur dagsins
Ég er að verða heill á ný.